حسن سبحانی، استاد اقتصاد دانشگاه تهران در کانال تلگرامی خود نوشت:

در حالی که انتظار می رفت در جامعه دینی، آنچه قدر می بیند "تعالیم دین"  و آنان که بر صدر می نشیند "عاملان به احکام دین " باشند تا از این طریق گره از مشکلات عمومی گشوده، و زمینه برای ارتقاء کرامت انسانی فراهم آید ، لیکن این مهم بخاطر ترجیح تلقی های فردی و اجتماعی کارگزاران حکومتی بر " رویکرد ها و اراده های" دین که باید به گونه ای سیستمی  ادراک و اجرائی می شدند تحقق نیافت و این در حالی بود که سیاست های سیستمی "دین" در انزوا و دلمشغولی های اقتباسی "عرف" در قله اجرا بود و هست.

به عبارت دیگر و به نظر این بنده خدا، زمانه ما از این ویژگی برخوردار شده است که در آن مدام از دین گفته می شود ولی در عین حال دین در زمره مغفول ترین پدیده ها ، و سیاست های پیشوایانش در مجموعه غریب ترین رویکرد هاست. در واقع اسم دین برقرار و رسم دین برکنار است.

به راستی جه  کسی می تواند اوج غربت امام علی(ع) را در روزگار ما منکر شود که بر آن بود " اگر خواستمی دانستمی چگونه عسل پالوده و مغز گندم و بافته ابریشم را به کار برم لیکن هرگز هوای من بر من چیره نخواهد گردید. چه بود که در حجاز یا یمامه ( ناحیه دوردستی در مرز یمن ) ، کسی حسرت گرده نانی برد  یا هرگز شکمی سیر نخورد و من سیر بخوابم و پیرامونم شکم هائی باشد از گرسنگی به پشت دوخته و جگر هائی سوخته" ، و علیرغم آن در جمهوری اسلامی ما سیاست هائی تصویب و اجرائی شده است که محصول آن ها بیش از یازده میلیون حاشیه نشین و حدود بیست میلیون محروم و نیازمند و فقیر است.

آری تا زمانی که سیاست ها و رویکرد های اجتماعی، اقتصادی کشور در راستای رفع فقر ( و نه لزوما دستگیری از فقیران سیاست ساخته) طراحی و اجرا نشود ، نه تنها امکان برون رفت اسلام از انزوای ناکارآمدی و موقعیت رهبران آن از غربت ادراک و فهمیده شدن ، فراهم نخواهد شد بلکه زمینه رشد مدعیان نابخردی تدارک دیده می شود که، با فهرست نمودن مشکلات جامعه ( که واقعیت ملموسی هم هست) ، به صورت غیر منصفانه ای ،به محاکمه"دین" و اتهام "ناکارآمدی"  به آن روی آورده اند.

@hassan_sobhani