پديدآورنده: محسن رناني و رزيتا مويدفر

ناشر: طرح نو

۵۲۴ صفحه - وزيري (شوميز) - چاپ ۱ - ۱۵۰۰ نسخه

تاريخ نشر:۹۱/۰۴/۲۵

قيمت پشت جلد :۱۹۰۰۰۰ ريال

كد ديويي:۳۰۲.۰۹۵۵

محل نشر:تهران

صفخات اوليه كتاب

معرفي مختصر كتاب:

نشست نقد و بررسي کتاب «چرخه هاي افول اخلاق و اقتصاد ـ سرمايه هاي اجتماعي و توسعه در ايران» با حضور دکتر محسن رناني يکي از مولفان کتاب و چند جامعه شناس و اقتصاددان در سراي اهل قلم موسسه خانه کتاب برگزار شد. چکيده سخنان رناني در اين جلسه که دوشنبه گذشته برگزار شد،به نقل از خبرگزاري کتاب ايران(ايبنا) به شرح زير است:

سرمايه اجتماعي از مسائل 100 سال اخير ايران است... از زمان پيدايش دولت مدرن، سرمايه اجتماعي نيز در ايران به عنوان موضوع جدي مطرح بوده است... سرمايه اجتماعي نخستين بار از سال 1916 ميلادي توسط يکي از معلمان مدارس آمريکايي مطرح شد. حدود 60 سال کسي به اين مفهوم توجه نکرد تا اين که در دهه 60 ميلادي جامعه شناسان به اين موضوع توجه کردند و به تدريج اين موضوع در دانشگاه ها مطرح شد و شاهد نگارش مقاله هاي مختلف در اين حوزه شديم....از دهه 90 ميلادي نيز اقتصاددانان به اهميت موضوع سرمايه اجتماعي پي بردند و متوجه شدند که از ميان سه موضوع اقتصاد، انسان و اجتماع، سرمايه اجتماعي يک اصل اساسي محسوب مي شود.

از دهه 1380 بود که در ايران نيز به موضوع سرمايه اجتماعي اهميت داده شد... معتقدم دانشگاهيان سرزمين ايران ماموريت به پيش راندن مرز دانش جهاني را بر عهده ندارند. کسي مي تواند اين ماموريت را انجام دهد که در فضاي کشورهايي که به سرمايه اجتماعي اهميت مي دهند، زندگي کرده باشد متوليان و مسوولان اين مرز و بوم (ايران) مي توانند مرز دانش کشور را در سطح آکادميک ارتقا دهند و فارغ التحصيلاني تربيت کنند که دانش آکادميک ايران را پيش ببرند و همچنين دانش عمومي سياستمداران کشور و عامه مردم در حوزه سرمايه اجتماعي را افزايش دهند.

خوشبختانه امروز سرمايه اجتماعي در سطح سياست گذاري مطرح شده است و در حوزه هاي علوم اجتماعي نيز شاهد پايان نامه ها و مقاله هاي مربوط به سرمايه اجتماعي هستيم. امروز همت اقتصاددانان در اين عرصه نتيجه بخش بوده است. به گونه اي که اين افراد نقش عظيمي در ترويج سرمايه اجتماعي داشته اند. کتاب «چرخه هاي افول اخلاق و اقتصاد ـ سرمايه هاي اجتماعي و توسعه در ايران» که حاصل تلاش هاي فکري من و رزيتا مويدفر است، به مخاطبان مي آموزد که با وجود ماشين آلات و سرمايه اقتصادي به تنهايي، جامعه رشد نمي کند. همچنين مي آموزد که وقتي سرمايه اجتماعي فراهم باشد، هزينه هاي سرمايه گذاري و مديريت کاهش مي يابند... وقتي سرمايه اجتماعي در کشور کم شود، هزينه ها افزايش مي يابند و زمينه هاي تخريب سرمايه هاي نمادين کشور فراهم مي شود. بنابراين، ملتي که سرمايه هاي نمادين خود را تخريب مي کند نبايد حرف از توسعه بزند.

سایت فروش