رسول رئیس جعفری
گروهی وابسته به نهاد قدرت برای نشان دادن هزینه های تخطی از خط قرمزهای خودساخته حکومتی با ابزار حراست دانشگاه فشار آوردند که مراسم رونمایی از کتاب هدی صابر را لغو کنید.
حسن طائی رئیس دانشکده که اتفاقا جزو منطقی ترین و آرام ترین انسان هایی ست که می شناسم در دوراهی بین تعطیلی مراسم و حفظ صندلی و یا برگزاری مراسم و برکناری، "آگاهانه" دومی را انتخاب کرد.
حسین سلیمی رئیس دانشگاه که او هم اتفاقا جزو منطقی ترین و شریف ترین انسان هایی بود که می شناختم بین گزینه تحمل فشار و حفظ رئیس دانشکده یا حداقل تعویق تغییر به بعد از تعطیلات و گزینه تغییر رئیس دانشکده در بدترین زمان ممکن و شتاب زده دومی را "آگاهانه" و به رغم توصیه های مکرر عقلا و بزرگان دانشکده اقتصاد انتخاب کرد.
در زمانه ی "حسن طائی" ها و "حسین سلیمی" ها تلاش کنیم حسن طائی باشیم.
انسان می تواند آرام و صلح طلب باشد، ژست انقلابی گری و مبارزه طلبی نگیرد اما اصول شفاف و خط قرمزهای مشخص داشته باشد.
می تواند معاون وزیر شود ولی تن به آمارسازی ندهد.
می تواند رئیس دانشکده شود اما به فرموده عمل نکند.
حال حسن طائی کجاست؟
کسی می داند؟
شاید دوست نداشته باشد که همه بدانند اما همین حالا و در همین لحظه او در کوره دهات سیستان و بلوچستان به دنبال تکمیل مدرسه ایست که ذره ذره و ریال ریال هزینه ساختش را از دوست و آشنا غریبه گرفته.
عصر چهارشنبه تلفنی و کوتاه صحبت کردیم.
گفت با یک جعبه کتاب و کیف دستی دارم می روم.
نه اینکه یکدفعه تصمیم بگیرد.
سال هاست که این کار را در گمنامی و خاموشی انجام می دهد.
کمتر کسی می داند که حسن طائی مشاور و همراه مرحوم صابر در طرح توانمند سازی سکونتگاه های غیررسمی شهر زاهدان بوده است.
"حسن طائی" به ما آموخت که می توان بدون هیجان و سر و صدا، اصول و قاعده داشت و بر آن اصول و قواعد ایستاد.