محمدقلی یوسفی

اقتصاددادن و استاد دانشگاه

در آرمان نوشت: سرمایه صندوق توسعه ملی جزو منابعی است که متعلق به ملت ایران است؛ هم متعلق به نسل‌های امروز و هم نسل‌های آینده کشور. بنابراین نه این دولت و نه هیچ دولت دیگری حق ندارد بدون ملاحظات بلند‌مدت و کار کارشناسی شده، این منابع را به پروژه‌ای اختصاص دهد که منجر به حیف و میل شدن آن شود. برای هزینه کردن از این منابع باید تحقیقاتی علمی و تخصصی صورت گیرد تا مشخص شود هزینه شدن این سرمایه در چه مسیری بیشتر به نفع جامعه است. آیا این منابع باید در مسیر فناوری صنعتی به‌کار گرفته شود یا مثلا در راستای پیشرفت پروژه‌های بخش خصوصی هزینه شود؟ بخش خصوصی باید خود قادر باشد سرمایه خود را به‌کار گیرد. کاری که دولت باید انجام دهد این است که تنها مانع فعالیت‌های بخش خصوصی نشود و این مساله به این معنا نیست که دولت منابع ملت را در اختیار بخش خصوصی و افراد خاص قرار دهد.

بنابراین چند مساله در این بحث مطرح می‌شود. اول آنکه این منابع بر چه اساسی و به چه پروژه‌های اقتصادی اختصاص پیدا می‌کند. دوم آنکه بخش خصوصی چه کسانی هستند و سوم اینکه اگر این سرمایه به بخش خصوصی برسد قرار است در چه فعالیتی آن را به کار گیرند؟ در نتیجه دولت نمی‌تواند و نباید به‌راحتی در مورد منابعی که متعلق به ملت است تصمیم‌گیری و بعد تحت عنوان بخش خصوصی آن را هزینه کند. من فکر می‌کنم که این امر نیاز به تامل دارد و باید با حساب و کتاب دقیق و نظرهای علمی و کارشناسی در مورد آن تصمیم گرفت. نام این صندوق، صندوق توسعه ملی است و توسعه ملی مفاهیم گسترده‌ای دارد. وقتی در کشوری سرمایه‌گذاری خارجی وجود ندارد توسعه ملی به مشکل می‌خورد. ما اکنون نیاز به فناوری‌هایی برای استفاده در صنایع کارخانه‌ای کشور داریم. اگر موفق به جذب سرمایه‌گذارهای خارجی شویم، سرمایه‌گذاران داخلی می‌توانند وارد عمل شده و با آنها شریک شوند و پروژه‌های اقتصادی را پیش برند. پس سرمایه‌گذاری خارجی از منابعی است که می‌تواند در این زمینه به سرمایه بخش خصوصی تبدیل شود و ماشین‌آلات و فناوری‌های مختلف را برای کشور تامین کند. متاسفانه ما در وضعیت کنونی، انگیزه و اقدامات کافی برای حمایت از بخش خصوصی را نمی‌بینیم. بخش‌های صنعت و کشاورزی ما با بحران‌هایی جدی مواجه‌اند. اگر هدف دولت کمک به این بخش‌ها بود تا به حال می‌توانست از امکانات دیگری که در دست داشت استفاده کرده و به بخش صنایع و کشاورزی کمک کند، اما آنچه ما در عمل در سال‌های اخیر شاهد آن بودیم چنین کمکی نبوده است و دولت عملا ‌جای کمک به این بخش‌ها، منابع را در راستای فعالیت‌های کاذب و تجارت پول و واردات مصرف کرده است. بنابراین من فکر نمی‌کنم برنامه اعطای تسهیلات از صندوق توسعه ملی بتواند به کاهش رکود یا رشد اقتصادی کمکی کند. ارائه تسهیلات از صندوق توسعه ملی به این شکل در راستای اهداف این صندوق درست نیست. ارائه تسهیلات باید در راستای برنامه‌های بلندمدت توسعه انجام شود تا بتواند آثار مثبتی بر اقتصاد بگذارد.