ورود سرمايه‌گذاران خارجي به ايران مي‌تواند فرصت‌ها و تهديدهايي را متوجه اقتصاد ايران كند.
بررسي‌ها نشان مي‌دهد خارجي‌ها علاقه‌مند به حضور در ايران هستند. سيگنال‌هايي كه از ورود مكرر هيات‌هاي خارجي دريافت مي‌شود، اين نكته را تاييد مي‌كند. بايد توجه داشت ايران طي سال‌هاي اخير سهم اندكي از سرمايه‌هاي خارجي داشته و جزو كشورهايي است كه كمترين ميزان سرمايه خارجي را به خود ديده است از اين رو حتي اگر حجم سرمايه‌گذاري‌ها در مقايسه با ديگر كشورها اندك باشد، در مقايسه با خود ايران مي‌تواند تغيير موقعيت كشور را به نمايش بگذارد. با اين تعريف مي‌توان گفت سرمايه‌گذاري خارجي در شرايط پساتحريم، يكي از امكاناتي است كه مي‌تواند اميدواري به رشد و بهبود وضعيت اقتصادي در كشور را افزايش دهد. به نظر مي‌رسد دولت نيز در اين حوزه فاقد ايده و انديشه نيست چرا كه چندي پيش مشاور اقتصادي رييس‌جمهوري نكاتي را در مورد سرمايه‌گذاري‌هاي خارجي در كشور مطرح كرد كه خوب و مطلوب است. از سوي ديگر بايد در نظر داشت اين ترس كه ايران تبديل به بازار مصرف كالاهاي خارجي نشود، يك ترس واقعي است. علاوه بر اين هدف توليد بيش از نياز كه به صادرات هم منجر شود يا بالا بردن تكنولوژي توليد در داخل، نيازهاي واقعي و ملموس اقتصاد ما است. اما مشترك بودن سرمايه‌گذاري‌ها الزام خاصي ندارد و به نظر مي‌رسد اين نكته تنها به اين دليل بيان شد كه نگاه‌هاي منفي به خارجي‌ها در كشور وجود دارد و با اين حرف، دولت مي‌خواست رضايت نسبي اين افراد و گروه‌ها را جلب كند يا حداقل از تحريك آنها خودداري كند. ولي در مجموع سرمايه‌گذاري مشترك الزام خاصي ندارد. مساله‌اي كه نبايد فراموش كنيم اين است كه ما تنها ميزبان هستيم و ميهمان بايد با خود سرمايه را بياورد و در صورتي‌كه سختگيري زيادي به‌خرج دهيم احتمال اينكه آنها از سرمايه‌گذاري صرف‌نظر كنند، بالا مي‌رود. به همين خاطر به‌جاي آنكه براي سرمايه‌گذاران خط قرمز بگذاريم، بهتر است كه اولويت‌هاي خود را مشخص كنيم. به‌طور مثال اگر سرمايه‌گذاري به كشور آمد و دست به توليد مشترك، بيش از نياز داخل زد تا صادرات هم انجام شود، اما تمايلي به آوردن تكنولوژي نداشت، نبايد وي را از خود برانيم. به‌عبارت ديگر نمي‌توانيم همه خواسته‌ها را با هم به دست آوريم. بايد بپذيريم كه كشورهايي مانند چين، هند، برزيل و تركيه امكان و بستر بهتري را براي سرمايه‌گذاري خارجي‌ها دارند و اگر ما دايما روي خط قرمزها پافشاري كنيم، در رقابت با كشورهاي فوق براي جذب سرمايه عقب مي‌مانيم. در نتيجه بهتر است كه به جاي گذاشتن خط قرمز، هدف‌گذاري كنيم زيرا خط قرمز، خود نوعي مانع است.
منبع: اعتماد